Witam
Dzisiejszy post podobnie jak dwa wcześniej w całości skopiowałam i innej strony.
Dlaczego?
Bo bardziej prawdziwych i osobistych słów ja bym nie napisała.
Dlaczego?
Bo podobnie jak autorka - tylko że w skali makro poznałam na własnej skórze jej pracę i mam podobne dylematy jak ona. Mam 6 tygodniowego kociaka. Jak go znalazłam miał dwa tygodnie. Więc wiem co to nocne wstawanie co trzy-cztery godzin. Znam Jej obawy czy kociego oseska uda się odchować.
Ale nie będę się za nadto rozpisywać. Zapraszam do przeczytania słów wolontariuszki z:
Pewnie to ze zmęczenia. Wzruszam się. Stanowczo zbyt łatwo się wzruszam.
Wzruszenie – zmęczenie. Ciekawa zależność.
Przysiadłam na chwilę, by przez moment zająć się czymś innym niż
przygotowywaniem kolejnej porcji jedzenia dla kociąt i na kolana
wgramolił mi się Batik. Kociak – siedem, osiem tygodni. Gdzieś na
kocykach, poduszkach, przytulone do siebie lub do innych dorosłych
kotów, śpią pozostałe. W sumie sześć. ‘Na razie’ sześć i ‘tylko’ sześć.
Wzbiera we mnie żal…
Nie umiem go dobrze ukierunkować. Żal do świata? Do ludzi? Do człowieka?
Do siebie? No bo przecież nie do jakiegokolwiek boga, który nawet jeśli
jest, nie ma z tym nic wspólnego.
Do kogo i gdzie zwrócić się z tym żalem? W którym miejscu jest ten
guzik, który należałoby nacisnąć, by to się skończyło… albo choć
zmalało…
Coroczna hekatomba kociąt. Widzę, uczestniczę, stawiam mikry opór.
‘Widzę’, bo akurat teraz jest to łatwo obserwowalne. Kiedy jest
cieplej, warunki naturalne pozwalają przeżyć większości z nich i tylko
dlatego można na to popatrzeć. Ale nie znaczy to wcale, że w innych
porach roku nie rodzą się wcale. Nikt nie prowadzi ani takich badań, ani
nawet statystyk. Ale rodzą się też wczesną wiosną i jesienią, a nawet
zimą – tylko wtedy ich nie widać; umierają często zanim są na tyle
samodzielne, by opuścić miejsce swojego urodzenia – piwnicę, śmietnik,
krzaki. Kocica jest płodna i gotowa do zapłodnienia przez cały rok.
Jedynym okresem, kiedy nie jest, jest okres ciąży. Często odkarmiając
jeden miot, ma już ruję lub chodzi w następnej ciąży; często też porzuca
nieodchowane do końca kocięta, by podążyć za hormonalnym wezwaniem lub
zająć się kolejnym miotem. Teraz jest na tyle ciepło, że porzucone
kociaki zdążą wykrzyczeć pomoc dla siebie zanim dopadnie je cicha śmierć
z wychłodzenia i głodu.
Pomoc? Ile z nich faktycznie dostanie szansę? Szansę na życie.
Ile z nich zostanie ‘elementem obiegu białka w przyrodzie’? Ile z nich z
powodu ograniczonych możliwości wszystkich ludzi i instytucji
zajmujących się bezdomnymi zwierzętami towarzyszącymi, dostanie
litościwą i szybką śmierć w strzykawce?
Są zbędną porcją białka. Wyprodukowaną na bazie instynktu przetrwania,
który obraca się przeciwko indywidualnemu istnieniu każdego z nich.
Ale przecież koty wolnożyjące nie są nawet gatunkiem dzikim,
naturalnym. Ich zdolności przystosowawcze pozwalają im trwać w otoczeniu
człowieka, czasem radzą sobie lepiej, czasami gorzej niż źle, ale
pokażcie mi dziki gatunek, który jest zdolny do prokreacji cały rok;
który gatunek dzikich kotowatych [niezależnie od szerokości
geograficznej] nie ma określonego sezonu rozrodczego, u którego
przedłużanie gatunku nie odbywa się w pewnym cyklu. Duże kotowate, do
których tak lubimy porównywać nasze domowe koty zwykle rozmnażają się w
cyklu dwu, trzy letnim – szybsza gotowość do prokreacji warunkowana jest
tylko utratą aktualnie odchowywanego miotu kociąt. Nasze rodzime
gatunki dzikich kotowatych – ryś i żbik – cykl rozrodczy rozpoczynają
wiosną, gdy warunki zewnętrzne stają się sprzyjające przetrwaniu
młodych. To nie dotyczy kotów wolnożyjących. To nie ten schemat. I widać
to każdej wiosny, gdy do schronisk, fundacji i prywatnych domów
tymczasowych trafiają kolejne znalezione mioty owych ‘dzikich’ kociąt.
Dlatego widząc rokrocznie maluchy zalewające tych wszystkich, którzy
starają się im pomagać, cieszę się z każdej sterylki/kastracji domowego
pupila. Budzi się nadzieja, gdy ktoś mi mówi/pisze: zrezygnowałam/em z
kociąt po moim podopiecznym. Budzi się nadzieja, nawet jeśli nie na
wyraźnie odczuwalne zmniejszenie kociej populacji, to nadzieja na wzrost
świadomości ludzi, którzy nie tylko chcą mieć ładnego kotka w celu
zaspokojenia swoich osobistych, egoistycznych zachcianek. Nadzieja na
to, że być może coraz więcej ludzi posiadanie w domu zwierzaka będzie
poczytywało sobie za przywilej i coś w rodzaju zaszczytu, a nie za
prostackie uzupełnienie stanu posiadania; że liczyć się będzie wzajemna
relacja, którą tworzymy z kotem i która jest potrzebna obydwu stronom.
‘Uczestniczę’ we wspomnianej hekatombie, bo każdy, kto wie, również w
jakimś sensie uczestniczy; bo w swoim zakresie niewiele mogę zdziałać i
własne ograniczenia warunkują nikły zasięg moich działań. Milcząco
akceptuję usypianie ślepych miotów i sterylizacje aborcyjne. Milcząco i w
poczuciu ogromnej klęski i ze świadomością własnej niewydolności.
Według mnie najlepiej by było, gdyby się nie rodziły wcale. Ani jedno z
nich. Gdziekolwiek.
Stąd przyzwolenie na aborcję, nawet u kotki w wysokiej ciąży. Dla kotki
jest to wtedy normalny zabieg, nie ma ona poczucia straty, nie uruchamia
się fizjologiczny mechanizm hormonalnie warunkujący jej więź z
nowonarodzonymi kociętami. W trakcie premedykacji do zabiegu
znieczuleniu ulegają również i kocięta. Ich eutanazja przebiega wówczas
łagodniej niż po urodzeniu – nawet nowonarodzone maluchy czują każde
ukłucie, a zdarza się, że weterynarze nie uważają za stosowne znieczulać
takich małych kociąt przed uśpieniem śmiertelnym zastrzykiem.
Zostawianie jednego kociaka z miotu uważam za etycznie nieuzasadnione –
na jakiej podstawie dokonuje się takiego wyboru, jakie są argumenty, jak
emocjonalnie radzić sobie z takim wyborem? Wydaje mi się to jeszcze
bardziej niemoralne niż sterylizacja aborcyjna, czy uśpienie wszystkich.
Uzasadnienie, że przy jednym pozostawionym kociaku kotka nie rozpacza
po stracie pozostałych jest dla mnie jedynie kolejnym argumentem za
przeprowadzeniem sterylki aborcyjnej, a nie na korzyść zostawiania
wybrańca przy życiu. Skoro argumentuje się eutanazję ślepych kociąt
brakiem warunków i możliwości na odchowywanie kolejnych niechcianych
maluchów, to nie ma ich dla żadnego.
Nie za moją przyczyną rodzą się kolejne kocięta, ale to ja muszę
podejmować decyzje odnośnie życia, którego nie powołałam. To ja muszę
sobie radzić z emocjami, które rodzą się na gruncie moich decyzji ale w
okolicznościach, których nie jestem sprawcą. Podejmuję się tego, bo to
jeszcze jedna z konsekwencji tej pracy. Tak, jak jest nią radość i
satysfakcja, tak też jest nią ciężar trudnych i moralnie wątpliwych
decyzji.
Nie jestem w stanie uratować wszystkich kociąt. Kiedy człowiek chcąc
pomóc, staje przed faktem zajęcia się dwudziestoma kocimi oseskami
okazuje się, że jest to nie do ogarnięcia. Zwłaszcza, że nie jest to
jedyna taka dwudziestka w tym i każdym następnym tygodniu… Nie ma gdzie i
za co. Nie ma jak – nie ma tylu osób, które byłyby w stanie to robić.
Dlatego tak cenna jest każda osoba podejmująca odpowiedzialność opieki
nad kociakiem, którego nie powołała do życia. Dlatego tak ważne dla mnie
jest pisanie o każdym aspekcie mojej pracy – nie tylko o sukcesach, ale
też o porażkach, a do największych zaliczam fakt, że chcąc ratować
muszę wybierać i muszę decydować. I muszę zawężać pole wyboru choćby do
tych, które są w jakikolwiek sposób samodzielne.
‘Stawiam mikry opór’ biorąc jedynie niektóre z tych niechcianych pod
opiekę. To zawsze będzie tylko ‘jakieś sześć’ wobec setek, tysięcy w
skali widzialnej części fali narodzin.
Jeden z obrońców praw zwierząt napisał, że współczesny człowiek nie
powinien już jeść mięsa bez poczucia winy, tak też według mnie, nie
powinien być dumny z powodu urodzenia się pod jego pieczą jakiegokolwiek
przedstawiciela z gatunku nazywanego ‘zwierzęciem towarzyszącym’. Dla
tych urodzonych gdziekolwiek, w jakichkolwiek warunkach i z
jakichkolwiek powodów, to nie ma znaczenia. Wszystkie chcą żyć. Każde z
nich niesie ze sobą pewien potencjał, swoje własne możliwości. Nie można
cieszyć się tylko z niektórych – odpowiedzialni jesteśmy za każde z
tych małych żyć. To nie jest dziki gatunek, który możemy pozostawić
prawom naturalnej selekcji. To gatunek, którego istnienie jest
nierozerwalnie związane z działaniami i decyzjami człowieka.
Patrząc na coroczną hekatombę mam poczucie ogromu utraconych
możliwości, doświadczenie głębokiego bezsensu tego, co się dzieje. Bo po
co? Zwierzęta towarzyszące nie stanowią ‘naturalnego elementu
jakiegokolwiek ekosystemu’.
Nie miałam wpływu na urodzenie się moich podopiecznych. Ale patrząc na
każdego z nich, na te nieliczne spośród hekatomby, którym byłam w stanie
dać możliwość, patrząc jak jedzą i się bawią, czuję, jak budzi się we
mnie opór.
Nie przestanę. Dopóki mogę – nie. Z maniackim uporem będę to robić. Do
każdego kota podchodzić jakby był jedynym kotem na świecie – jedynym,
więc w tej kulturze cennym. To, że nie jest, że są tysiące innych
niczego w perspektywie tego jednego kota nie zmienia. To ja wiem, że są
ich tysiące. On/ona tego nie wie.
Nadal będę z poczuciem winy, w uznaniu własnej niemocy, przyzwalać na
usypianie ślepych miotów i sterylki aborcyjne. Bo tylko własna niemoc
warunkuje takie działanie, nic innego. Nie może być tu miejsca na
argument, że ‘tak trzeba’, czy ‘powinno się’. Eksterminacja jednych nie
może być argumentem na rzecz ratowania życia drugich. Nie, nie trzeba,
nie powinno się – po prostu: ja więcej nie mogę zrobić ponad to, co
robię – nie dam rady odkarmiać dwudziestu kociąt jednocześnie, fizycznie
nie dam rady.
To, że nadal będą umierać, czy też będą usypiane jedne, nie może mieć
jednak wpływu na moją determinację, by ratować inne. Wszystkim nie
pomogę, nie dam rady – ale z zaciętym uporem będę nadal robić swoje. W
tym małym zakresie, na miarę moich sił, przy wsparciu przyjaciół i osób
życzliwych. To jedyne, co mogę zrobić. Coś w życiu przecież robić
trzeba…
Tylko sześć, aż sześć? Zbędna porcja białka? W jakiejś perspektywie –
być może. Ani ładniejsze, ani lepsze, ani nawet moje. Przypadkowo
akurat te, nie inne. Sześć z corocznej hekatomby kociąt. Pocieszam się
tym, że pracuję ile mogę, by tych, którym się udało, było więcej. By
były następne…
Zbędna porcja białka? Nie. To jest Batik. To – Niam, a to Gyal. Tam śpi
Haze i Sensimilla, a tu mała Sativa ssie kocyk. Każde z nich to osobna
rzeczywistość, z którą mam szczęście obcować i dzielić przestrzeń. Każde
z nich potrzebuje bliskości i troski, każde z nich jest w stanie dać
radość, każde z nich – zgodnie z określającym je pojęciem – będzie
towarzyszyć jakiemuś człowiekowi, dopełniając ludzkie życie.
W pewnym sensie ja też jestem zbędną porcją białka. Każdy z nas jest…
Obyśmy nigdy nie musieli przekonać się, jak bardzo zbędni jesteśmy.
